Są ich tysiące, działają na wiele sposobów, budzą różne emocje i skojarzenia. Mowa o trzecim sektorze, a więc o organizacjach działających niezależnie od organów władzy. Każdy ma jakieś własne skojarzenia na temat instytucji obywatelskich i buduje je na podstawie pozyskiwanych informacji. Dziś przyjrzymy się dwóm działającym wspólnie organizacjom katolików świeckich – to Instytut Ks. Skargi Kraków i Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi.

Misja obu tych organizacji związana jest z tradycyjnym, wciąż często spotykanym w Polsce, pojmowaniem spraw publicznych. Żyjemy bowiem w kraju zlokalizowanym w środku Europy i zarazem w sercu cywilizacji christianitas – państw i narodów związanych przez długie stulecia z chrześcijaństwem i Kościołem Katolickim.

Tak więc Instytut i Stowarzyszenie mające wspólnego patrona – ks. Piotra Skargę – dążą do odbudowy zasad cywilizacji chrześcijańskiej w naszym społeczeństwie. Dodajmy, że czynią to, w pełni niezależnie, czy to od władz państwowych, czy też od władzy kościelnej.

Ostatnia kwestia budzi czasem niezrozumienie i generuje niepotrzebne kontrowersje, co wynika z nieporozumień i małej świadomości nt. zasad panujących w Kościele. Jak organizacja o profilu katolickim może działać niezależnie od Kościoła? Może, do czego sam Kościół… wielokrotnie zachęcał. W jednej ze swych adhortacji apostolskich św. Jan Paweł II pisał o powinności świeckich katolików w rozwoju autentycznej, kościelnej jedności w parafiach oraz w rozbudzaniu misyjnego zapału wobec osób niewierzących bądź katolików zaniedbujących praktykowanie swojej wiary.

Mało tego, Kościół Katolicki aprobatywnie w tej sprawie wypowiadał się w dokumentach najwyższej rangi, w tym w dekrecie wypracowanym podczas Soboru Watykańskiego II o nazwie Apostolicam Actuositatem. Mowa w nim o różnych formach i rodzajach apostolskiej działalności osób świeckich, w tym o publicznej aktywności wykonywanej samodzielnie.

Na tych wskazaniach bazuje większość inicjatyw podejmowanych przez Instytut i Stowarzyszenie. Przykładowo, akcja z lat 2011-2014 pod nazwą „Nie wstydzę się Jezusa” była jednocześnie:

– publiczną deklaracją wiary i działaniem apostolskim – przedstawiciele Instytutu Ks. Piotra Skargi rozdawali tysiące breloków z cytatem z Ewangelii wg św. Mateusza oraz przypominali nauczanie Jezusa Chrystusa w sprawie wyznawania wiary;

– akcją społeczno-polityczną, będącą odpowiedzią na medialną próbę nagłośnienia pojedynczych przypadków szkół, w których grupki uczniów wystąpiły o zdjęcie krzyży ze ścian sal lekcyjnych;

– akcją fundraisingową, a więc zbiórką środków finansowych, w ramach której dobrowolne datki były gromadzone a następnie wykorzystane na szersze rozpropagowanie breloka i idei akcji – w ten sposób zasięg działań świeckich katolików z Krakowa osiągnął niebotyczne rozmiary: dowiedziały się o nich miliony Polaków, nazwa akcji trafiła na czołówki gazet i do głównych wydań dzienników telewizyjnych, a także zyskała poparcie szeregu celebrytów.

Przykładów takich działań jest wiele, wszak Instytut Edukacji Społecznej i Religijnej Kraków oraz Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi działają od ponad 20 lat. Mimo, iż w środowiskach lewicy i wśród niektórych grup lobbingowych ich działania budzą agresję i nienawiść, organizacje te zyskały sympatię setek tysięcy wspierających je katolików.